کد مطلب:284915 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:276
سخن شیخ مجتبی قزوینی
در اینجا برای امكان موضوع، بیان دیگری در خور تقریر است كه اینك از آموزگار بزرگ معارف، متاله اخیر خراسان، حضرت شیخ مجتبی قزوینی، نقل می كنیم. وی
[ صفحه 28]
می گوید: مطابق قواعد فلسفه و حكمت، هر طبیعتی كه در عالم موجود شود و قابل زیاده و نقص باشد، به مقتضای اینكه طبیعت، كمال اقصای خود را طالب است، باید فرد كامل از آن طبیعت در عالم موجود شود. بر این قاعده و اساس، مسائل فلسفی چندی مترتب گردیده، كه از آن جمله وجود فرد كامل در بشر است كه از چنین فردی تعبیر به - نبی یا حكیم شده است. مطابق این قانون مبرهن فلسفی، مزاج و استعداد عمر و زندگانی بشر مراتبی دارد. و زندگانی یك هزار سال یا دو هزار سال، یقینا اقصی مراتب امكان زندگانی بشر نیست، بلكه بیش از اینها هم ممكن است... قطع نظر از این قانون فلسفی، طول عمر بعضی از افراد بشر، خلاف طبیعت نیست، زیرا واضح است كه زندگانی هر فرد بستگی به صحت قوای مزاجی او دارد: هر مقدار مزاج صحیح و قویتر
[ صفحه 29]
باشد بقاء زندگانی بیشتر خواهد بود. و تولید مزاج قوی در انسان و صحت آن به واسطه ی موجوداتی از قبیل نور و آب و هوا و خاك و اغذیه و ادویه و غیر اینهاست. و بقاء و صلاح مزاج در هر آنی محتاج به بدل ما یتحلل و حفظ اعتدال است. پس چه مانعی دارد اگر كسی در قوای روحی و علمی چنان قوی باشد كه به كیفیت تولید مزاج صحیح و قوی و حفظ آن، و خصوصیات نافع و مضر مزاج و بدل ما یتحلل، علم داشته باشد كه بتواند مزاج خود را به حد اعتدال نگاه دارد و به زندگانی خود مدتی بیشتر ادامه دهد. و امروز نیز بسیاری از دانشمندان برای حصول این مقصود در سعی و كوشش می باشند. [1] .
[ صفحه 30]
[ صفحه 28]
می گوید: مطابق قواعد فلسفه و حكمت، هر طبیعتی كه در عالم موجود شود و قابل زیاده و نقص باشد، به مقتضای اینكه طبیعت، كمال اقصای خود را طالب است، باید فرد كامل از آن طبیعت در عالم موجود شود. بر این قاعده و اساس، مسائل فلسفی چندی مترتب گردیده، كه از آن جمله وجود فرد كامل در بشر است كه از چنین فردی تعبیر به - نبی یا حكیم شده است. مطابق این قانون مبرهن فلسفی، مزاج و استعداد عمر و زندگانی بشر مراتبی دارد. و زندگانی یك هزار سال یا دو هزار سال، یقینا اقصی مراتب امكان زندگانی بشر نیست، بلكه بیش از اینها هم ممكن است... قطع نظر از این قانون فلسفی، طول عمر بعضی از افراد بشر، خلاف طبیعت نیست، زیرا واضح است كه زندگانی هر فرد بستگی به صحت قوای مزاجی او دارد: هر مقدار مزاج صحیح و قویتر
[ صفحه 29]
باشد بقاء زندگانی بیشتر خواهد بود. و تولید مزاج قوی در انسان و صحت آن به واسطه ی موجوداتی از قبیل نور و آب و هوا و خاك و اغذیه و ادویه و غیر اینهاست. و بقاء و صلاح مزاج در هر آنی محتاج به بدل ما یتحلل و حفظ اعتدال است. پس چه مانعی دارد اگر كسی در قوای روحی و علمی چنان قوی باشد كه به كیفیت تولید مزاج صحیح و قوی و حفظ آن، و خصوصیات نافع و مضر مزاج و بدل ما یتحلل، علم داشته باشد كه بتواند مزاج خود را به حد اعتدال نگاه دارد و به زندگانی خود مدتی بیشتر ادامه دهد. و امروز نیز بسیاری از دانشمندان برای حصول این مقصود در سعی و كوشش می باشند. [1] .
[ صفحه 30]
[1] بيان الفرقان، ج 5، ص 12 - 11.